Conflicten aangaan, grenzen verleggen, maar vooral: op het podium staan. Dat was de missie van de jongeren van het Xaveriuscollege en de GO! Spectrumschool. Samen speelden ze met hun voorstelling REL op 11 februari in de Arenberg. Gitte Roelandt (18) van Xaverius en Jalal El Ghazi (19) van de Spectrumschool vertellen over hun belevenis.

Er is de stereotypering dat Xaverius nogal een witte school is en de Spectrumschool een gemengde, klopt dat ook in de realiteit?
G: In dit stuk valt het wel op. De mensen die voor drama hebben gekozen in het Xaveriuscollege, mijn school, zijn allemaal toevallig blank. Terwijl onze school in Borgerhout ligt en er héél véél verschillende nationaliteiten zijn. Het enige verschil is dat hun passie gewoon niet drama is. De school heeft een andere reputatie, maar qua nationaliteiten is er volgens mij weinig verschil.

J: Op de Spectrumschool deden wij al elk jaar een soort van theater traject, meestal iets kleinschaligs. Meneer Baert zag dat wij iets konden doen met theater en is naar ons gekomen met de vraag of we niet iets groters wilden doen. Daarom was er bij ons misschien meer interesse van allochtone Belgen.

Hoe was de eerste dag toen de twee scholen samenkwamen? Zijn er dan duidelijk twee groepen of vloeien ze meteen samen?
G: Het was echt zalig! Wij zijn een weekend naar Ieper getrokken om daar samen te zitten. Het eerste uur was wel een beetje afwachten van ‘wat gaat er nu gebeuren’…

J: … maar daarna was het echt ongelofelijk!

G: Ja, het was een verbroedering! Al die muren vallen weg en je bent gewoon samen één groep. Uiteindelijk zie je niet meer wie van welke school is

Is dat het speciale aan REL, of zijn er nog andere aspecten? 

G: Ik vind het vooral een heel speciaal thema. Het is begonnen met het kerstbestand van WO I en daaruit is van alles gegroeid. 

J: Het is iets dat we samen hebben gemaakt. Het is niet dat we iets op televisie zien en nu gaan naspelen. Het is allemaal van ons. Theater is ook iets dat van jezelf moet komen. Je kan niet zomaar toneelstukken van andere mensen overnemen. Het is pas als het van jezelf komt, dat het waarde heeft.

Het verhaal gaat over oorlog, zijn er mensen die daar echt ervaring mee hebben?
J: Ikwalh, hij spreekt ook Afghaans in de voorstelling. We hebben wel sommige dingen besproken met hem en zijn belevenissen er een beetje in te steken, maar niet alles.

G: Ikwahl is inderdaad een vluchteling uit Afghanistan maar er moet echt nog wel een grens zijn tussen theater en realiteit. We hebben ook gediscussieerd of we nog meer ervaringen van hem erin zouden steken, maar we hebben toch besloten dat niet te doen. Anders wordt het te persoonlijk. 

Had je gehoopt dat het zo groot ging worden als keuzevak? 
G: Na onze laatste voorstelling in Deurne vorig jaar stonden we op het podium met de gedachte ‘dit kan echt niet het einde zijn’. Onze twee voorstellingen waren ontzettend goed ontvangen en we wilden het zeker en vast nog eens doen. We dachten eerst aan andere culturele centra of een theaterfestival maar dan kwam de Arenbergschouwburg uit de bus. Dat was even schrikken, maar wel zalig! Ergens is het spijtig dat we maar 1 voorstelling doen, maar het is een zaal van 800 man dus die meerdere keren volkrijgen zou wel moeilijk worden. 

Moet het traditie worden, de samenwerking tussen jullie school? 
G: Momenteel is het eenmalig omdat er zoveel bij komt kijken voor beide scholen. Ik hoop wel dat ze later nog eens iets doen met de samenwerking tussen Xaverius en de Spectrumschool. Het zou heel leuk zijn als het zo blijft, maar daar hebben wij niks over te zeggen. We raden het alleszins volledig aan!