Twaalf vrouwen bij haar groep Zulemax was voor de Cubaanse Zulema Blanco te weinig, dus deed ze er voor haar nieuwe band Mambo Queens nog twaalf bij. Het dubbele dozijn staat op 13 april in de Arenberg en Zulema zelf mikt ook op hoger. “Mijn droom is ooit in Cuba zelf te spelen.”

Hoe is je muziekloopbaan verlopen in Cuba?
“Vanaf mijn drie speelde ik piano met mijn vader. Hij was pianostemmer van beroep waardoor we thuis drie piano’s hadden. In Cuba had ik slechts 1 pop, maar dus wel drie piano’s, niet moeilijk dat ik zoveel met muziek bezig was! (lacht).     Daar kon ik gratis naar het Conservatorium en ik leerde er alle technieken die ik nodig had. Na een paar jaar nam ik er dwarsfluit bij – ook gratis gekregen van mijn school.” 

Je studeerde in 1999 in Cuba af, waarom kwam je daarna naar België?
“Mijn lief kwam daarvandaan. Hij studeerde in Cuba en zo leerde ik hem kennen. We waren vijf jaar samen toen hij terug moest naar België. Ik besloot met hem mee te gaan want we wilden trouwen. Helaas werd hij aangereden en stierf hij. Dat was heel moeilijk voor mij. Ik was in een onbekend land met een heel andere cultuur, maar gelukkig heeft zijn familie me goed opgevangen. Ook de muziek hielp me het trauma te verwerken. Ik was van acht uur ’s ochtends tot elf uur ’s avonds hier op het Conservatorium aan de Singel. Het was praktisch mijn huis.”

 
Hoe ervaar je de Vlaamse muziek in vergelijking met de Cubaanse?
“Vroeger stelde ik altijd de vraag wat de Vlaamse folkloremuziek was en niemand kon me een antwoord geven. In Cuba heb je de salsa, de rumba, de flamenco, samba,… wat is hun evenknie in dit land? Momenteel heb ik nog niets gevonden. Misschien is dat het grootste verschil, dat Vlamingen geen genre(s) hebben die specifiek zijn voor dit land.”

Hoe zou je de Afro-Cubaanse muziek omschrijven?
“Als een mix van Afrikaanse en Cubaanse muziek. Vroeger zijn er veel Afrikanen (Congolezen, Nigerianen,…) naar Cuba gebracht als slaven. Hun invloeden zijn nog steeds op de muziek te horen, ook in sommige van onze nummers. Er zijn liedjes die heel feestelijk klinken, maar als je dan de tekst hoort denk je: oehhh, dat is iets helemaal anders (lacht).”

“Zulemax heeft 12 vrouwen en Mambo Queens 24, hoe heb je die bijeen gekregen?
“Vrouwelijke pop- en klassieke artiesten had je genoeg, maar trombones en trompetspelers waren moeilijker te vinden. Uiteindelijk ben ik via via aan twaalf vrouwen gekomen: dat werd in 2010 mijn eerste groep Zulemax. Daarna vond ik nog meer vrouwen die geïnteresseerd waren in onze groep. Vorig jaar verzamelde ik ze allemaal en dit jaar zijn we vertrokken als Mambo Queens. Toch bestaat er nog steeds een verschil tussen de twee groepen. Zulemax brengt salsa, en met de Mambo Queens willen we de muziek van de jaren vijftig spelen, van voor de Revolutie.”

Anacaona (Cubaanse vrouwengroep uit jaren ’50)  lijkt jullie voorbeeld, hoe komt dat?
“Omdat ze zo’n mythische status in Cuba hebben. Ze waren de allereerste echte vrouwengroep. Daarvoor hadden vrouwen nog nooit gekozen om iets met hun instrumenten te doen. In de jaren vijftig hadden ze heel veel succes, ook met internationale optredens.. We spiegelen ons zeker niet aan hen ,want we willen niet kopiëren, maar een voorbeeld zijn ze wel. Het succes dat zij kenden in het buitenland, daar willen wij ook proberen geraken. Wij zijn de enige mambo en swing vrouwengroep in Europa dus dat maakt ons wel uniek!” 

Krijgen je groepen eigenlijk aandacht in Cuba?
“Oh, dat is mijn droom! Ik wil met de Mambo Queens naar Cuba gaan en laten tonen wat we kunnen. Het publiek luistert vaak wel kritisch om te horen of we wel goed spelen en geen fouten maken, maar ik weet zeker dat we de mensen kunnen laten dansen. Er bestaat echt wel een mogelijkheid dat we er ooit kunnen optreden, dus ik ben hoopvol!”