Alles overhebben voor je passie: het is weinigen gegeven, maar Joren De Buyser uit Wijgmaal kan erover meespreken. Als 18-jarige trok hij drie maanden naar een Thais eiland om zich dag in dag uit af te beulen met thaiboksen. “Ik ga nu een paar maanden werken, en dan ga ik voor een halfjaar naar daar!”

 

“Je kan het je niet voorstellen. Achthonderd man in een arena waar jij het middelpunt bent, echt kicken!” Joren De Buyser trilt nog steeds van enthousiasme als hij terugdenkt aan zijn tijd in Thailand. In Juli vertrok hij in zijn eentje naar daar met slechts 1 doel: thaiboksen. Die sport oefende hij al elke week in België, maar die vorm gaf hem niet genoeg voldoening. “In België is het ook geen échte thaiboks, je moet hier bescherming dragen en je mag niet eens je ellebogen gebruiken. Geef toe: wat is er dan aan?”

 

Spierkrampen

Zijn verblijf daar begint nochtans met een nogal lugubere situatie. “Ik reed achterop een brommer naar de winkel en voor ons knalde een andere motorist frontaal op een vrachtwagen. Toen we van de winkel terugkwamen, lag zijn lijk daar nog.” Verder zijn er ook de opofferingen die van hem gevraagd worden als hij een kans wil maken in de thaibokswereld. De trainingen – zeker in het begin – zijn zwaar en matten zijn lichaam tot op de bodem af. “De eerste weken werd ik ’s nachts vaak wakker omdat mijn spieren zo in de kramp waren geschoten dat het leek alsof ze van m’n lichaam afvielen. Na een tijd werd het gelukkig beter en kon ik fysiek volgen, maar ik heb mijn limieten serieus overschreden.”

 

Ladyboys

Buiten de vele trainingen die hij in de gym volgt met soortgenoten die uit heel de wereld komen, rest hem ook de tijd het eiland te ontdekken. Uitgaan is er super goedkoop en plezant, alleen kan die goeie sfeer ook leiden tot onoplettendheid. “Ladyboys he, je ziet het verschil gewoon niet dus ja. Ik ben nooit bij Thaise meisjes in de buurt geweest voor alle zekerheid, maar een vriend van me deed dat niet en had pech. Hij stond al in zijn kamer met zijn broek op de enkels toen hij erachter kwam. Hij schrok en hij verkocht haar/hem een vuistslag. Eén uur later stond ze daar weer met zeven andere ladyboys. Ze hebben z’n deur ingebeukt en hem van het balkon gesmeten. Hij had veel botten gebroken en toen is ie terug naar huis moeten vliegen.”

 

Kamp

Hét hoogtepunt van de trip komt in oktober wanneer Joren zijn eerste kamp mag vechten. Met angst en stress leeft hij ernaartoe, vastberaden om niet af te gaan. Lang duurt het gevecht niet: de tweede ronde is nog niet gepasseerd of “El Guerro Loco”, zoals hij genoemd wordt, haalt met een uppercut uit en zijn tegenstander kan weggedragen worden. “Het was waanzinnig, achthonderdman die uit de bol gaan. Ik deed zelfs nog een dansje waar ik op geoefend had! Daarna was ik de grote man. Iedereen noemde me champion en trakteerde me op drankjes. Toen mijn tegenstander was bijgekomen, feliciteerde hij me ook. Dat is iets dat je alleen in Azië ziet: respect. Alleen tijdens de wedstrijd ben je elkaars tegenstander, daarbuiten altijd vrienden. In het Westen is het eeuwige haat als je verliest tegen iemand.”

 

Vervolg

Nu hij terug in België is, moet hij een beetje zoeken wat hij in de tussentijd gaat doen, want hij wil terug, dat staat vast. “Die kamp gaf gewoon zoveel voldoening, plus ik ken nu zoveel mensen daar, én zij kennen mij!” Studeren is niets voor hem, zelfs het middelbaar is hij niet van plan om af te maken. Daarom lijkt het hem het beste enkele maanden te werken tot hij genoeg geld heeft om terug te gaan en zijn training verder te zetten. “In België is de competitie gewoon niet zo geweldig. Thailand is nu eenmaal de heimat van het thaiboks en ik heb me er rot geamuseerd en zoveel bijgeleerd. Of ik er later ga wonen? Wie weet, hangt ervan af hoeveel mensen ik nog K.O. sla, want als het andersom is, kom ik snel terug! (lacht)”